Meanwhile back in the ping pong pit

OPENING MARC PALMER - HOF VAN RYHOVE GENT- 22 FEBRUARI 2013. Geachte dames en heren, Beste vrienden, Ik ben bijzonder blij dat ik u vanavond in naam van de kunstenaar Marc Palmer, zijn galerie De Queeste Art en het Masereelfonds op deze tentoonstelling mag welkom heten, ook al moest ik dan door problemen met mijn stem, mijn moeder het veld insturen. Ik hoop dat u dat mij niet kwalijk neemt. Mijn moeder zal zich voorbeeldig aan haar taak wijden. Ik ben ook bijzonder blij dat ik door Marc Palmer vandaag gevraagd werd om de inleiding van zijn tentoonstelling te verzorgen, omdat ik een tijd terug in Brussel de vorige tentoonstelling van Marc Palmer heb gezien en daar iets zag wat ik voordien nog niet zo goed had begrepen. U moet zich voorstellen hoe ik toen in Brussel, vroeg in de ochtend met een voldaan gevoel vanuit Vorst met de fiets naar beneden zeilde, op weg naar de tentoonstelling en de benedenverdieping van een Brussels herenhuis binnenstapte waar een aantal van de schilderijen die u ook hier kan zien, te zien waren. Op de tentoonstelling in Brussel ging het om een hele reeks schilderijen waarin elke keer een bekende Brit (een B.B. dus) frontaal in beeld was gebracht, met op de achtergrond het decor van de Britse publieke ruimte. Het is een procedé dat Marc Palmer al langer toepast in zijn schilderkunst, maar waarvan de betekenis en de draagwijdte ervan pas op dat moment is doorgedrongen. Maar om dat te begrijpen, moeten we eerst even naar de Belgische kust, de plaats waar, zoals de meeste onder jullie vermoedelijk al wisten, Marc Palmer is opgegroeid. Marc Palmer heeft, zoals u misschien ook al gemerkt heeft, twee moedertalen: het Engels en het West-Vlaamse kustdialect. En het één is niet zo heel ver verwijderd van het ander. Om u maar één willekeurig voorbeeld te noemen: een boot is in het Kust-Westvlaams 'a boot' (uitspreken zoals tante Simonne uit de Panne, ma), niet zo heel ver dus van 'a boat'. Ik vertel u die kleine anekdote omdat het belangrijk is om het werk van Marc Palmer goed te begrijpen, want alhoewel hij een geboren en getogen Vlaming is, is zijn culturele blik nog steeds op Engeland gericht. Kijk ook maar naar de uitnodiging waarin Marc Palmer de letters 'UK' duidelijk achter zijn naam heeft laten zetten. Ik vertel u dit omdat we er iets uit kunnen leren, zowel over de schilderkunst van Marc Palmer die helemaal ingebed zit in de Britse cultuur als onszelf. Zo moest ik deze morgen nog aan Marc Palmer vragen om mij te vertellen wie al die vreemde Britse snuiten waren die zo prominent op zijn schilderijen staan te pronken, want behalve Amy Winehouse kon ik niemand herkennen. En dacht ik dat Lady Sovereign Sarah voorstelde, de vrouw van de kunstenaar. Om u maar te zeggen hoezeer we in deze geglobaliseerde tijden in onze eigen nationale cultuurbubbel blijven leven. Of dacht u werkelijk dat ze in Engeland wel het gezicht van Reggi zouden kennen? Pas op het moment dat dit tot mij doordrong op de tentoonstelling in Brussel en ik ook zag hoeveel aandacht Marc Palmer besteedde aan de achtergrond van schilderijen, het Britse straatbeeld, begreep ik hoezeer de schilderkunst van Marc Palmer haar wortels in Groot-Brittannië heeft en hoe hij op een volstrekt eigenzinnige manier iets over het land te vertellen heeft dat hij van binnen en vanbuiten kent, maar waar hij niet meer woont. Want als je goed kijkt naar de soms wat grimmige sfeer op zijn beelden, dan maakt hij niet alleen het portret van een land en zijn popidolen, maar vertelt hij ondertussen ook iets over een land waar de verpaupering je om de oren slaat van zodra je in Dover voet aan wal zet, of over een land waarin een reusachtig deel van het BNP door de financiële markten wordt bepaald en die ongetwijfeld mee aan de basis ligt van de zichtbare verschillen tussen de verschillende sociale klassen en de popcultuur die daar ook zijn aanhang vindt. Maar goed, we mogen het niet te moeilijk maken vanavond en ook u als kijker de kans bieden om dit mooie overzicht van Marc Palmer goed te bekijken. Want naast die portretten stelt Marc ook voor het eerst een aantal nieuwe abstracte werken tentoon waar hij met Britse humor Mondriaan te lijf is gegaan of toont hij ook zijn kleiner werk in de vitrine kasten, waarvan de nageschilderde voorpagina's van de tabloids aan de vroege pop-periode van Richter doen denken. U ziet het kan met deze Belgisch-Britse schilder nog alle kant uit. Veel plezier,   Jeroen Laureyns